sizin üç yılınız hiç boşu boşuna gitti mi

istanbula dönmüştüm..
öyle şaçma şeylerden kavgalar çıkartıyordu ki...
bazen dayanacak güç bulamıyordum..

ama yine de benim için çok önemliydi..
hepimiz için öyle değil mi..
herkesin bir aşkı yok mu..
isim asla önemli değil işte..
her zaman bir şeyler yaşanıyor ve her zaman düşenler biz oluyoruz...

umursamayan hem cinslerimiz değil..
romantik adam olan.
delikanlı olan bizler acıyı çekiyoruz...

onun için öyle fedakarlıklar yapıyordum ki...
dışarıya bile çıkmıyordum neredeyse..
her gün eşofman giydiğimi bilirim bir zamanlar..

bir taraftan bazı işler kurmayı planlıyordum..
zaten ufak ufak çalışıyordum ticaret üzerine..
ama düzenli bir iş gerekiyordu çünkü geleceğimi erkenden kurmak istiyordum...

ama o buna hep engel oluyordu..
kızlar ile hiç bir şey olmuyordu..
ama selamlaşsam bile bir sıkıntı çıkıyordu..
o zaman ki düşüncelerimi şu an bile anlayamam..
neden her şeyi söylediğimi..
galiba onunda bana her şeyi söylediğini düşünüyordum..

hala da düşünüyorum...
inanmak en büyük hatadır belki..
şu ana kadar söylediklerini yalanlayan bir kanıt bulamasam da bilemiyorum..

ama şu var ki bunu yapan tek ben değilim..
hepimiz ekgibsiz anlattık..
belki karşılık bulduk..
belki bulamadık..
ama ne olursa olsun , biz her zaman yalnız kaldık..
bazen bir deniz kıyısında serinlemek için dışarı da otururken..
bazen ise kurak bir iklimi içimize çekerek odamızın içinde bir sigara yakmışken..
bizler etrafımız ne kadar kalabalık olursa olsun her zaman yalnızız..
çünkü bizler yalanların ortasında çok fazla dürüstüz...
çünkü bizler gerçekleri göremeyecek kadar körüz..
ve işin kötü yanı bunu anlamak istemiyor oluşumuz...