melekler çocukları korur mu

ama babamdan da çok korkardım. annem beni eve almıyordu. okula gitmezsen bu eve giremezsin demişti. ramazandı o zamanlar. babam kahveyi gece 3 4 gibi kapıyordu. dedim ki kendi kendime abi sen git babanın evine. baban zaten geç geliyor o geldiğinde de bir şekilde saklanırsın evde. zaten ramazan falan dinlemez o kafası güzel gelir.
velhasıl gittim babamın evine. gece saat 3 falan gibi titremeye başladım artık korkudan babam geldi gelecek nereye saklanayım falan.
ufak bir elbise dolabımız vardı. onun içine girdim. oturur vaziyette sırtım dolaba yaslı ayaklarımı katlamışım.
artık bir "elbise dolabına" ne kadar sığabilirse işte insan.ben aylarca öyle uyudum. daha doğrusu aylarca bir karanlığın içinde,o dolabın kapağını açamadan "ya babam görürse "korkusuyla karanlıkta karanlıktan korkan bir çocuk olarak o kapağı açamadım hiç. saatlerce orada kalırdım. babam giderdi işte. duyardım kapının kapandığını çıkardım dolaptan doğrulamazdım.ben 19 yaşına kadar kalbur dolaştım. sırf o yüzden.