şu an bu saatte burada olanlar

sizlere sesleniyorum.

demeyim demeyim dedim, belki biraz hababamdaki ahmete bağlayacam ama ne işimiz var amk ya? gözlerimiz kan çanağı, online süremiz almış yürümüş, saatleri devirmiş, kaç saattir ramazan, sahur çok gibimizdeymiş gibi ferreli, capsleri başlıkları kovalıyoruz. uyumuyoruz, uyuduk mu kalkmak bilmiyoruz.

diyoruz sözlüğün en iyi saatleri falan, gecenin ayrı bi tadı var falan ama neden tadında bıramıyoruz.

amk hayattan beklentimiz ne lan? ne için yaşıyoruz? anamız babamız varsa çalışanımız ne için çalışıyor? mal mal bilgisayar başında zamanı öldürdük şimdi yatacaz, kalkacaz saat 3-4 sonra uyku kokan ağzımızla, ahıra dönmüş odamızdan çıkıp bir şeyler yiyecez falan, tekrar bilgisayar başına. olm hayat mı lan bu? sonra gece yine aynı.

haa size diyorum ama ben de aynısını yapacam büyük ihtimalle. gibeyim böyle hayatı.

tamam tüm sene okul okuyoruz, finaller vizeler boğuşuyoruz, staja gidip geliyoruz, belki ilerde bi baltaya sap olacaz ama neden kendimizi geliştirmiyoruz da burada mal mal oyalanıyoruz? neden kitap okuyarak ya da bi şeyler araştırarak değil de mal mal başlıklarda, mal liselilere sinirlenip sabahı ediyoruz. kendimizi de avutma bahanemiz de hazır aq, lan tüm sene çalıştık bi tatilimiz var, kimimiz diyor yaz okulu yeni bitti, bütlerin stresini atıyorum falan filan.

geçiniz efendim geçiniz. bizden bi gib olmaz bu kafayla, daha çok yolunuruz. neyse amk sigaramı da içtim, dertlendim, içimi de döktüm, kafam çok dolu ondan yazamadım. bu saatte bu kadar uzun yazıyı da kimse okumaz ama alın size özeti de bırakıyorum.

özet: Bizler tarihin ortanca çocuklarıyız. Bir amacımız ya da yerimiz yok, ne büyük savaşı yaşadık ne de büyük buhranı. Bizim savaşımız ruhani bir savaş, en büyük buhranımız hayatlarımız.