deprem günü konyadaydık

normalde izmirde oturuyoruz.
her yaz anneannem dedem ben annem konyadaki köyümüze gideriz. 1-2 ay falan kalırız.
annem gece uyandı. deprem oldu dedi. elektrikler de gitmiş depremden midir bilmiyorum.
sanırım 6 yaşındaydım hayal meyal hatırlıyorum.
annem heyecanla bir oraya bir buraya koşar adımlarla gidip geliyordu.
sonra oturdu ve ağlamaya başladı. felaket geldi diyordu. çok büyük felaket. allahım sen kullarını koru falan diyordu.
dedim anne ne oldu neden ağlıyosun? biyerlerde çok büyük felaket var mahvoldular falan dedi.
ben inanmadım hissetmedim bile ne felaketiymiş falan dedim içimden.
ama düşünmediğim bişey vardı. iç anadoluda kolay kolay deprem olmaz. sarsıntı uzaktan gelmiş olmalıydı ve tepenin başında, tek katlı bir evde hissedebileceğimiz şiddette bir depremse bu deprem oldukça büyük olmalıydı ve geçtiği yeri dümdüz etmeliydi.
herhalde böyle bir mantık kurmuştu. elektrik de yok. ışıldak diye bi alet var florasanlı şarjlı. onu koydu yanına kuran okumaya başladı. dedim heralde iş ciddi. beni de bi korku sardı uzun bi süre uyuyamadım sonra uyudum. sabah televizyonu açtığımızda acı haber gelmişti.

not: 99 depremin binlerce insanda çok büyük anısı var acısıyla, kayıplarıyla, korkusuyla vs.
bende de böyle bir anısı vardır.