şu an o kadar mutsuzum ki

anlatsam roman olur... aslına bakarsanız da incir çekirdeğini doldurmaz. beni bu kadar huzursuz, mutsuz eden, sadece birkaç saat önce dünyanın en mutlu insanı olmaya adayken bütün hevesimi kursağımda bırakan şey o kadar basit ki.. insanların egosu, dengesizliği, ikili karakterleri.. bunu buraya neden yazdığımı bilmiyorum ama şu anda içimi dökebileceğim tek yer sanırım burası.. ama şunu öğrendim. her zaman duyduğum, ama kulak ardı edip görmezden geldiğim bi sözü yaşayarak öğrendim. BiR ZiNCiR EN ZAYIF HALKASI KADAR GÜÇLÜDÜR.. evet beyler.. siz ne kadar güçlü olursanız olun. yanınızdaki insanlar sizin kadar güçlü değilse, ve bu şahıslar halkadan koparıp atamayacağınız kadar değerli birer halkaysa sizin için, işte o zaman işiniz çok zor.. şu an tek yaptığım o zayıf halkanın güçlenmesi için var gücümle destek olmak.

şimdi aranızda bize ne amk bunlardan diyen, laf sokup dikkat çekmeye çalışan, @2 vb olup şaklabanlık yapmaya çalışan panpalarım olacaktır. söylüyorum gibimde değilsiniz, isteyen istediğini yazsın