1 yıl boyunca geçirdiğim

O sıralar liseliyim. Beni anneannem büyüttü. Hayatımı endekslediğim kadındı. Herşeyimdi benim. Herneyse yaşlıydı baya.Ben önceden kendimi hazırlamıştım.Ölümlü dünya elbet annemde (hep anne derdim ona) vefat edecek. Buna kendimi hazırlamam lazım diye. Sağlık lisesinde okudum binler.Bu yüzden sürekli ilkyardım derslerine kulak kesiliyorum internetten okumadığım ilkyardım makalesi kalmamıştı. Sırf işte annemin fenalaşacığı gün bi gib yapabileyim diye.Ben paso telefonlardan çok korkardım. Kimin telefonu çalsa aha haberi geldi diye kalbim sıkışırdı. Derken bir gün babamın telefonu çaldı.Ben yine kulak kesilmişim. Babamdan hayatımı giben o cümleyi duydum

- Kızım sakin ol

Hasgibtir dedim içimden. Annemin yanında ablam vardı o gün. Vanda yaşıyodum o sıralar ( pkklı huur çocuklarından değilim onların anasını eşekler gibsin) neyse nasıl kar yağıyor. Bilenler bilir oraları ben çıplak ayak yardırdım. Hemen öndeki binada kalıyordu annem. Girdim binaya asansöre girdim.4 ü tuşladım. dıbına koyim sanki saatler geçtide 4 kat geçmedi. Evin kapısı açıktı bir daldım odaya.Hay dıbına koyim bak gözümün önünde ağlicam şimdi. Ablam annemin başını omzuna yaslamış ağlıyor.Çokta korkmuştu. Ulan dıbına koyim bende o sıralar veletin tekiyim bende korkuyorum. Bi nefes molası devam etcem.