hayatımın 6 yılını anlatıyorum

hiç birşey yapamıyordum , sadece baktım. kendime geldikten sonra da sarılıp sarılmamak arasında gel-gitler içerisindeydim. ben bu düşünceleri kendimce yaşarken kendimi bir anda mervenin kollarında buldum. o anı hiç birşeye değişmem. kokusunu defalarca içime çektikten sonra gözyaşlarımızı tutamadık. odaya girdikten sonra hıçkıra hıçkıra ağlıyor , tek kelime edemiyorduk. bir süre böyle zaman geçirdikten sonra neden gittiğini sordum. daha önceki entry'lerde anlattığım 'aptallığımı' yüzüme vurmuştu. şaşkındım , bunu yaptığımı bilmiyordum. söyleyecek sözüm yoktu , özür bile dileyemedim. kendimi onun yerine koydum , cevap bulamadım. tıkandım kaldım. sadece sarılıp seni seviyorum diyebildim. lise dönemlerinde bile hiç bir kız arkadaşımın karşısında tek damla göz yaşı dökmemiştim. dışardan baktığınızda yine çok güçlü biri gibi gözüksem de yaşadıklarım beni bu hale getirmişti , duygularımı her zaman en üst seviyede yaşıyordum. 'erkek adam ağlamaz' tezini çürütüyordum adeta. engel olamıyordum kendime be dostlarım , bunca şeyin sorumluluğu omuzlarımdaydı daha o yaşta...