hayatımın 6 yılını anlatıyorum

elimde olsaydı o evde 2 dakika dahi durmazdım. kendimi dışarı atmak geçici bir çözümdü. ben kökten bir çözümden bahsediyorum dostlar , tamamen ilişkimi kesmek isterdim o ev ile. ne kadar kötü hatıram var ise o ev bana hepsini tek tek , insafsızca hatırlatıyordu. iyi günlerim de geçmişti fakat insan pgibolojisi işte , iyilerle kendini teselli etmek yerine içinde bulunduğum durum sebebiyle hep kötüler geliyordu aklıma. üzerim kan içinde evin kapısından ruh gibi girişim , her gece uyumakta sıkıntı çekip , sıçrayarak uyandığım yatakta merve'nin ağlayarak beni teselli etmeleri.. herşey bitmişti , hepsi geride kalmıştı. fakat geride kalan hiç birşey arkasında iyi hatıralar bırakmamıştı. hep keder , hep hüzündü.. nefret etmiştim kendimden , hayatımdan , yaşadıklarımdan. bağıra bağıra neden böyle olduğunu soruyordum yukarıdakine.