1. 76.
    0
    Neyse arkadaşlar bitiriyorum hikayeyi;

    Aradan günler geçti, defalarca telefon görüşmesi yaptım müzeyyen abla ile.. artık bırakmamı istiyordu, etrafımdaki herkes bırakmamı istiyordu ama ben dinlemiyordum kimseyi gözüm özgeden başkasını görmüyordu.. bir yandan günler geçtikçe alışıyordum yokluğuna, içimdeki boşluğu başka şeylerle doldurmaya çalışıyordum, aklıma geldikçe gözlerim doluyor yemek yerken iştahım birden kesiliyordu.. bazen hiçbirşey yapmak istemiyordum sadece onu düşünüyordum. Acaba ne yapıyor şuan? Aklındamıydım bende onun yoksa unutmuşmuydu beni? biraz olsun özlemişmidir beni? içten içe bitiriyordum kendimi..

    Umarım benim yaşadıklarımı yaşamazsın. Bu hikayeyi yazarken yaşadıklarımı tekrar tekrar düşünmek zorunda kaldım, çok acı çektim, ağladım, bir yandan rahatlattı beni bir yandan yaşadıklarımı daha iyi görmemi sağladı, sonuç olarak kararım; çok sevmenin bir yan etkisiydi bu.. çok fazla tepki ters etki demekti bu aşkta da böyleymiş ilişkide de.. Diğer yandan tecrübe ettiklerim hayata daha iyi hazırlayacaktı beni.. her şeyi bir anda bitirmişti canımdan çok sevdiğim insan, bu şekilde terk etmişti beni. işte ben söyle sevdim… iki senelik aşk böyle bitti… hala düşündükçe içim acıyor bir yandan onu unutmayı bir yandan bana dönmesini çok istiyorum…

    okuyan arkadaşlara teşekkür ederim.
    ···
   tümünü göster