hayatımın 6 yılını anlatıyorum

o gün içerisinde ailesi gelmişti. genç kardeşimin annesi hastane koridorlarını kürtçe ağıtlar yakarak inletmiş , yüreğimi param parça etmişti. göz yaşları durmak bilmiyordu. çocuğa kamuran diyelim. kamuran'ın abileri üzerime geliyordu. tehdit tarzı şeyler olmasa da acılarının tazeliği sebebiyle bana yükleniyorlardı. kürtçe bilmediğim için anlayamıyor , yanımdaki diğer işçilerin yaptığı tercümelerle aile ile muhattap olabiliyordum. pgiboloji denen birşey kalmamıştı. içten içe kendimi bitiriyordum. içim rahat değildi , altına girdiğim sorumluluk çok büyüktü. karşı tarafın ne yapacağı belli değildi. ertesi güne sağ çıkacağımın bile garantisi yoktu. çocuğun hastanede yattığı günler geçtikçe umutlar tükeniyordu. umutlar tükendikçe aileden çıkan sesler artıyordu. aileden çıkan sesler arttıkça benim durumum kötüleşiyordu...