bu da benim hikayem panpalar

baba dedim bana walkman alır mısın, o ne oglum dedi baba küçük müzik çalar dedim arkadaşlarımda var bana da alır mısın, hem takdir aldım bu sene bana hediye almadınız dedim. babamın üzüldüğünü farkettim, tabi alırım oglum dedi nerde satılr bu, japon pasajında varmış dedim oraya gidelim. neyse gittik oraya en güzelinden bi walkman aldı babam bana, çok sevindim lan vallahi şimdi gözümün önüne geldi tüylerim diken diken oldu.. babamı bin kat daha sevdim o an..onlarca kez babama teşekkür ettikten sonra bigibletimi bıraktıgım pasajın kapısından aldım sürdüm eve tekrar... ama o mutluluğu anlatamam, elif sevgilim oldu, kontörüm var ve babam bana walkman aldı... şimdi hiçbişeyle tatmin olup, mutlu olamıyoruz değil mi dıbına koyduklarım? halbuki çocukken çok küçük şeyler bizi mutlu edebiliyordu değil mi ?