üniversite bitti sandım ki güzel bi hayat beni

huur cocuklarına inat anlatayım kısadan ben de. özel bir üniversitede mühendislik okumaya başladım. o geleceğin mesleğiciler varya, onların zütüne girsin diyebileceğim o geleceğin mesleklerinden hem de. endüstri mühendisliği.

ingilizcem yoktu, ki özel üninin banak attığı tek şey hazırlık oldu, sayesinde y.dısına falan gittim, pratikle geliştirdim. 2 yıl hazırlıkta süründüm. bölüme geçtikten sonra farkettim ki bu para bu ülkede özel üniversiteye değmez.

burda mühendis olacagıma, ailem para harcamasın, gider iktisat okurum dedim dediğim de yaptım. o kadar laf yedik, taşak oğlanı olduk, yaşımız geçmişti. 22 yaşında yeniden üniversiteye başlıyorduk. mühendislik bırakıp o huur cocuklarının begenmediği kolay iktisatı okuyacaktık

ama tek bildiğim inandıgım bir şey vardı aileden gördüklerimden. bak güzel kardeşim benim ailem y.dısına ilk gidenlerden. dedem rahmetli oluyor erkenden. dayım 4 kız kardei, anası ile gib gibi kalıyor. cenazeyi yollayamıyor türkiyeye bile.

okul yok, iş bilmez, her buldugu işte calısıyor, ama boş iş degil, büro işi, masa başı işlerin ayakcılıgını yapıyor. gün geliyor, fırsat dönüyor, o vakti zamaında yaşadıgı cenaze zorlugu yüzünden cenaze şirketini kuruyor 0dan. avrupada ilk yapıyor bunu. sonuc? günde 50 cenaze, 2-3 bin euro fiyatla. velhasıl öyel böyle,

yani kimseyi dinlemyeceksin güzel kardeşim, ama boş boş da oturmayacaksın, ugraşacaksın, kendini geliştireceksin.

konu dağılmasın, iktiast okuyorum demiştim, ama hala 2. bir dil icin kursa gidiyorum, iş ile alakalı, özellikle yetiştirmek icin eleman arayan yerlere bile başvuruyorum, gibilmelik adam aradıklarını bilmeme rağmen. elime 3-5 kuruş geçse, değerlendirebilecek yer arıyorum. bu işler öyle kağıt üzerinde olmuyor ama kovalamak lazım.