sürtünmekten bıktım sizce artık vermeli miyim

insan gerçekten yanındayken hiçbişeyin kıymetini bilmiyo panpacıklar, basmıyo bi türlü kafası. şu an ki aklım olsa karşısında diz bile çökerdim. ona nasıl kapıldığımı, içimde neler büyüttüğümü buraya yazmak yerine yüzüne söylerdim. yapmadım. pek pişman da değilim aslında. ya da pişmanım ne gibse işte..

içeri odayı toplamaya gittim. yavaş yavaş defol artık moduna girmiştim. yerdeki elbiseme, iç çamaşırıma baktım. ilk kez içim acıdı lan. belki de uzun zaman sonra ilk kez utandım. son kez sevişmek için burdayım der gibi bitti hemen arkamda. ilgilenmemeye çalıştım. sonrası malum. yine kendimi üstünde, terlerimiz, tenlerimiz birbirine karışmış buldum. insan insana nasıl doymaz o an anladım sanırım. boynunu ısırmışım farkında değilim. hafif kızarmış bebek teni. görürsün sen dedi, anlamadım ilk başta bön bön bakıyorum. tam göğüs çatalıma bi iz yaptı ki, en baba kurbanlık koyun mührüne taş çıkarır. ulan yazın bağrındayız, dedim naptın sen amk. napıcam, nasıl kapatıcam deli oldum. * güzel zamanlardı..