ateist bile değilim

inançta işte böyle bir kavramdan doğmuştur.

Belki soracaksınız, "ama insanın tanrı gibi bir varlıktan bencillik yapıp kendisi için bir şey istemesi nasıl toplumsal düzeni bozup, insanı üzebilir?"

Hemen açıklayayım.

insan doğasında bencillik kadar, daha yeterince evrimleşemediğimiz için tembellik te vardır. Tembelliğin en büyük getirisi de cehalettir.

Peki bu tembelliğin getirdiği cehaletin etkisi altında olan bencil insanlar topluma ne kadar yararlı olabilir?

Az önce söylediğim belki komünizmle dolaylı yoldan bağdaşlaştırlabilir ama yapmayın. Benim demek istediğim o değil. Demek istediğim az önce de söylediğim gibi bireydeki bencilliğin toplum düzenindeki etkisi ve bunun bireye geri yansıması.

Yani bencil ve cahil olan insan tabii ki de tanrıdan kendisi için bir şey isteyerek toplumun düzenini bozmayacak. Bu olay zincirleme bir şekilde birbirine bağlı olan etkenler sebebiyle gerçekleşir.

insan tembel olduğu için yeni şeyler öğrenmez, geleneklerine bağlı kalır ve onları tek doğru beller. Cahil kalır, toplumun düzeninden haberdar olur ama onun özünün farkına varamaz.

Bencil olduğu için de bireysel hareket eder. Yaptıklarının toplum üzerindeki etkisini düşünmez. Kendi için bir şeyler ister.

Tanrı inancı da insandaki bu tembellikten kaynaklanan geleneği doğru belleme huyunun, kendi mutluluğunu isteyen bencil zihniyet ile birleşmesidir.

Yani inanç aslında insan doğasının, insanın kendisine karşı olan yansıması olarak ta görülebilir.

Bu bencil ve tembel zihniyet uzun vadede kendini üzecek veya mutlu edecek şeylerin farkına varamaz. Kendi doğasının etkisinde davranır.

Özetlemek gerekirse:

Bencillik uzun vadede topluma zarar verir. tanrıya olan inanç, insanın içindeki bu bencilliğin en büyük tezahürüdür.