bugün 4 senenin bok yere gittiğini anladım

o kadar ağlamışım ki arkasından, şu başlıkta bile ağlayamıyorum artık. seni en iyi ben anlarım panpa. benim de tam 4 yıllık bir ilişkim vardı. biteli 1 yıl oldu. anlattıkların da aşağı yukarı benim hikayeme benzer, olay yer mekan farklıdır ama hissedilenler, zihine kazınan duygular bellidir. temmuz ayıydı, 10 günlük bir tatile gitti ailesiyle. gitmeden önce o kadar iyiydik ki..(öyle sanıyormuşum.) döndüğünde herşey bambaşkaydı, sevdiğim o kız gitmiş, yerine tam anlamıyla bir kevaşe gelmişti. "yapamıyorum, düşünmem lazım"lar başladı, bende hayatından çıktım tüm kapıları kapatarak.

o günden bu yana kimseye güvenemiyorum, 2 hafta önce mesaj atmış, cevaplamadım. cevaplarsam yine aynı şeyleri yaşayacağımı biliyorum çünkü. aradan biraz zaman geçti, karşılaştık yolda. dedi niye cevap vermedin falan filan.. sessizce uzaklaştım yanından. bıraktığımda ağlıyordu sanırım. yaptığı hatanın o da farkındaydı ama tekrar başlamanın hiçbir faydası yok. verilen şansı bir kez kaybeden bir insan, yine kaybeder emin ol. unut demeyeceğim sana, unutamazsın. unutmaya da çalışma. alışmaya çalış.. bu acıyla yaşayacaksın.. zamanla kalbindeki o derin yara kabuk bağlayacak. ama izi hiçbir zaman kaybolmayacak. "dönerse" diye hayaller kurma. dönse de hiçbir şey değişmeyecek emin ol.(tecrübeyle sabittir.)

1 yıl geçti üstünden.. unutmadım ama içim daha az acıyor artık. hayatın kuralı gibidir bu; kimse düşmeden, dizlerini acıtmadan yürümeyi öğrenemez.

deştin yine yaralarımı amk ramazanda da içilmez ki...