1. 1951.
    -1
    zeynepin yüzü kızarmıştı, utanmıştı, defalarca küfrediyordum, yanımda sevdiğim kadında olsa agzımın ayarı bozulmuştu...

    niye bu kadar öfkeliydimki? cvbı basitdi aslında..; tek korkum hala ona bişey hissediyor olabileceğiydi...

    ama bunu o an için ögrenmem imkansızdı... olanlar karşısında ikimizde konuşmuyorduk...

    ve zafer plazadan çıkıp, evin yolunu tutduk... artık duymak istemedğim şeyleri bana anlatma vakti gelmişti zeynebin...

    1 saat sonra eve gelmiş gergin bir şekilde oturuyorduk..

    b:zeynep bana en ufak ayrıntıyı anlatıcaksın... herşeyi...

    peki duymaya hazırmıydım? hyr değildim, ama duymak istiyordum...
    ···
   tümünü göster