beyler hayat kadını ile hikayemiz

bir zil sesiyle sıyrıldım daldığım düşüncelerden şaşırdım zil sesini bile duymayayalı uzun zaman olmuştu. kapıya doğru ilerledim açtım kapıyı ve
-meraba ben eda dün benim için kacga etmiştin- dedi
-evet hatırladım- dedim biraz da utanarak elinde poşetler vardı..
-ee içeri davet etmeyecekmisin- dedi gözlerini kısarak gözleri iri ve muhteşemdi..
gir demeden içeri atladı - sana birşeyler getirdim dolapda bir şey yoktu-dedi
-gerek yoktu bunlara neden geldin?- dedim
-sadece beni koruyan adama teşekkür etmeye geldim- dedi
poşetleri içeri, mutfağa bıraktı ben boş bulduğum sandalyeye oturdumonu izlemeye başladım
yorulmuş olan vücudu, devamlı inip çıkan göğsü güzel bir ritmik görüntü oluşturuyordu işleri bitince masanın karşısına oturdu..
-ee bu gün nasılsın kahraman dedi? gülerek -bu gün kimi kurtardın-
-kimseyi- dedim -sadece seni kurtardım- dedim muhabbetimiz devam ediyordu ve ben konuştukça açılıyordum adeta her kelime beni eski zamanlarıma zütüren bir gündü çocukuğuma zütürüyordu sanki..