dört yıllık sevgilimden ayrıldım

herkesin çıkmasını beklerken rahatsız rahatsız çevreye bakındı, tepesinden bakıyorum ben de sinsin çemkirmeden diye. sınıf boşaldı, dikti ela gözlerini. neden yaptın bunu dedi, ne yaptıysan sen yaptın kızım dedim. sınıfı velveleye verip beni kötü gösterdin, bunu neden yaptın sebep istiyorum dedi, duraksadım biraz cevap vermeden önce, çenemi sıvazladım. olduğun gibi göstermekten başka bi şey yaptığımı düşünmüyorum dedim, kime nasıl baktığını gayet iyi biliyorum. gittikçe sinirlendirmeye üzerine gitmeye çalışıyorum inatla, şirretliğini göstersin istiyorum içten içe, o hala mantıklı ve sakin konuşmaya çabalıyodu. kime ne yaptım, nasıl baktım, ne gördün, senden bu muameleyi görmeyi neden hak ettim dedi, o an şimşekler çaktı beynimde. lan önemsediği ben miydim? sonraya bıraktım bu düşünceyi, zihnimin arkalarına ittim. felsefeye vurdum iyice, insan giydiği şey değildir, sahip olduklarının bi önemi yoktur gözümde. sende bunun aksini gördüm, o çocuğu reddedişindeki küçümsemeyi gördüm dedim, başını salladı yavaş yavaş sağa sola. senin gibiler aynıdır, para içinde yüze yüze insanlığını unutur dedim, resmen kusuyorum tüm nefretimi. bu başını daha hızlı sallamaya başladı, ve yavaşlamak zorunda kaldığım şeyi gördüm. o ela gözler üzüntüyle, hayal kırıklığıyla doldu beyler.