şişman bi çocukluk geçirdim ben

of amk ya. ben ilkokulun en ezik çocuguydum. hiç unutmam çöp kovasına oturtmuşlardı beni. aylarca her gece agladım

3 kişi otururduk bi sırada. ben ortada otururdum. onlar izin vermedikçe kalkamazdım sıradan. ne teneffüste ne çöp atmaya giderken ne bişey

ama ne oldu? ters tepti yaptıkları lisede okulun en güzel kızlarını kanırta kanırta gibtim babam zengin sayılırdı motogibletim vardı havalı oldum

yanımdaki arkadaşlarım ben izin vermeden sigara yakamazlardı. dershane basmalar düzenledim. tek derdim kavgaydı.

bir kere olsun bir insana agzımı acıpta kötü bir laf etmedim. düşmanıma bile. niye? bilirim çünkü çelimsizlik de kötüdür şişmanlık da

ilkokulda lakap takarlardı. kimse gerçek adımı bilmezdi. vitaminsizdim ben onlar için sadece. lise sonda abi zütünü yiyim ayagı çekti bütün ilkokul arkadaşlarım

bütün acımı kavga ettigim, kafa attıgım adamlardan çıkarttım. bir çogunu tanımıyodum bile. çok ıncın oldu konu biliyorum ama duygulandım.

anılarım depreşti. hele bir keresinde binin teki beni bırakıp giden annemden bana tek kalan şey olan çok sevdigim kalem kutumu almıştı.

bişeyde yapamamıştım. sakince tuvalete gitmiş ve ağlamıştım sadece. milletin taklu elini sürdügü duvara yaslanıp lanet okumuştum.

bir allah varsa diye küfürler savururdum falan. neyse hayat hikayemi yazdım amk. of. artık ağlayamıyorum biliyo musunuz...

hani bazı binler sözde olaylı hikayelerini anlatıyolarya. ben anlatsam filmini yaparlar