vicdan azabı

parkta salıncakta sallanırken mahallenin meşhur huursu huriyenin kızı nuruş yanıma geldi. önümde durdu, kalkmamı ister gibi hareketler yaptı. 2 yaş küçüktüm ondan, korka korka gözlerine bakıyordum. korkuyordum çünkü ezen bir bakışı vardı. esmerdi hafif topluydu. o zamana göre bana bir hayli heybetli görünmüş olmalı. kalkmadım. sonra beni saçımdan tutup salıncaktan indirdi. dövmeye başladı. baya dövdü diyebilirim.
parka bakan mutfak penceresinden olayları gören annem beni gelip nuruşun elinden kurtardı. lanetler ettim, çok ağladım. bir hafta sonra kızın arkasına tüp başlığı girmiş. nasıl olmuş bilmiyorum, düşmüş olmalı.
olaydan bir ay sonra kadar ablam beni elimden tutup gezdirmeye zütürdü. ablamla gezinirken "masum" bir şekilde, burayı tırnak içine almak istiyorum, huriyenin oğlu olan nuruşun abisi okka bizimle uğraşmaya başladı. bir okul vardı, okulunda demir kapısı. hızla itekledi kafama çarptı alnım yarıldı. ablam korktu ağlamaya başladı. ben ağladığımı çok hatırlamıyorum. çocukluğumda böyle binlere ağzımı açamadım malak gibi ağladım dövmesini bekledim diye vicdan azabı çekiyorum.
hala hayat ağzıma sıçıyor ve ben kendimi o küçük çocuk gibi hissediyorum. ağlıyorum.
sesimi çıkarmıyorum, kendimi kaybediyorum vicdan azabı çekiyorum. neden gelmiş almış ki annem beni o kızın elinden. daha fazla vursaymış da haykırsaymışım. şimdiki halimin sebebi olmazdı.
nereye kadar ki azabım.