aşkın sabreymeye vakti vardı

ben aklımdan geçenleri bir bir incelerken mesut seslendi. sıra bendeydi. başvuru için içeri girdim. şaşkın bir yüz ifadesiyle bütün hayatım boyunca her gördüğümde bana o günü hatırlatacak baygın bir fotoğraf çektikten sonra kayıt işlemim tamamlanmış oldu.

çıkıp bilardo salonuna doğru yol aldık. mesut elimdeki kağıdı sorunca tehlé'nin gönderdiğini söylemek istemedim. çünkü henüz ne yazdığını bilmiyordum. nasıl bir ruh haliyle cevap vermem gerektiğini bilmiyordum. ikinci defa sordu aynı kağıdı. cevap vermek zorunda kaldım ve kimden geldiğini söyledim. bunun üzerine mesutun cevabı şuydu "para mı koymuş içine?" ne dediğini anlamadım. "ne saçmalıyorsun ağlum ne parası" dedim. mesut: "ne parası olacak şu borç meselesi" (bu espri benim aklıma geldikçe sesli gülerim. bazen sokakta hatırlayınca rezil olmamak için telefonumu çıkartıp kulağıma zütürürüm sonra yaptığım bu saçmalık da eklenince kahkahalarla gülerim.)