kaçacak kadar özgür olamayan yurttaş

yuttaş dedim, çünkü fransız devriminde herkes birbirine yurttaş dermiş. dışarı kaynaklı bilgi içeri kaynaklı bilgi ya da ideoloji olayına girmiyorum. ki zaten bu gece yaşanan tartışmalarda gördik ki, bazı kafalar buna saplanıp kalmış. bazı kafalar da işte evimizin barkımızın önüne gelip davul-zurna çalmış, kışlayınca gelip bizi taşlamış, sonra da bi güzel marşlarla kuşatmış etrafımızı. bizi kollaması gerekenler gibtir çekmiş. aç susuz ve korku dolu gözlerle bekler şekilde bırakılmışız evde. en çok da çocuklarımız korkmuş. yapılan saldırıyı da basitleştirmişler gözümüzde. aslında o iş öyle değilmiş, herkes bir tutulmamalıymış, o gece ay tutulmamalıymış.

neyse ki evimizde oruç tutan kimseler var. açın halinden anlayan. yıllar geçmesine rağmen, niye allah böyle bi istekte bulunmuş anlaşılamamasına rağmen, bu orucu tutan kimseler var neyse ki. neyse ki, onlar her yıl 30 gün tutmak zorundadırlar o orocu ve her yıl açın halini unuturlar. zaten anca unuturlar. bi türlü açlar için ne yapılması gerektiğiyle ilgili yeterince yetkinleşemiyoruz. sadece unutuyoruz. tam yapacak gibi olup unutuoyruz. çünkü bizim kurtuluşumuz var, bi umut var, 30 gün sonra aç kalmayacağız, 17 saat sonra karnımız tıka basa doyacak, ama onlar öyle mi? anlayıp, vicdanımıza bişeyleri paylaştığımız için su serpiyoruz ancak, bi türlü kalıcılık sağlayamıyoruz. bırakın beni, islamiyetin ve diğer dinlerin doğuşundan beri bu böyledir.

ama işte ailemiz yaşanılan acılara da tepkisiz kalınca, ip orada kopuyo. kaçıp gitmek istiyosun. iyi ki diyosun ben bu yolsan sapmışım da vicdanım temiz kalmış. inancınızla yaşıyoduk mutlu mesut ama, bi yerde olmadı işte. burnumuzun dibinde yapılan haksızlığı göremeyecek kadar, sırtımızı güç odaklarına ve parababalarına dayadık. sofradan küfür edip kalkacak kadar vicdan kalmış bende iyi ki.

ancak bi sorun var. ben şu anda evdeyim ve onların parasını yemeye devam ediyroum. birazdan yine karnımı doyurmak için içeri gircem. bu kafayla oruç moruç tutamam. ne yazık ki, birilerinin villalarda yaşayıp birilerinin aç kalmasına sitem edecek kadar içlenip, maddi bağımsızlığı sağlayamamış ve ayakta kalmak için yine bu kirlilikten kanalizasyona dönmüş vicdanların yanına dönmek zorundayım. ne yazık ki onlar benim anne ve babam oluyolar. ne yazık ki.

özet: ne yazık ki.