bekaretimi nasıl kaybettim anlatacağım

önce kısaca kendimizden bahsedelim bakalım. 22 yaşında, sosyoloji mezunuyum. tabiki kadınım, ama incideki kadınlara züt baş capsi vermeden inanmadığınız için, ister harun abi deyiiiinn ister ılık deyin fark etmez panpitolarım, ben sizin hayalinizde varolanım.

güzel bi çocukluğum oldu. gerçi kötü başladı: biyolojik anne-babam ben bebekken ayrıldıkları için istenmeyen çocuk durumuna düştüm. biyolojik babamın ne tak yediği belli değil hala, yurt dışında bi yerlerde, biyolojik annem de ruh hastası. dolayısıyla ikisiyle de görüşmüyorum. ama buna rağmen çok güzel bi çocukluk yaşadım. teyzem ve eniştem büyüttü beni, onları anne-baba bildim. hala da öyleler, canımlar. hiçbir şeyi ekgib yaşamadım. herşeyim tam oldu. şımartıldım, öz çocuk gibi sevildim, baba-azarı neymiş, anne-terliği neymiş bunları da yaşadım tabii eniştemle teyzem saolsun * velhasıl, içimde hiçbir şeyin ukdesi kalmadan lise çağına geldim.

ve hayır bekaretimi lisede kaybetmedim, o zaman katı bi bekaret kanunu vardı kafamda. ilk ciks yapacağım insan, ömrümü beraber geçireceğim insan olmalıydı. ondan önce başkalarına teslim etmemeliydim kendimi. hatta o evleneceğim insan da bakir olmalıydı :D Her şeyi ilk beraber yaşamalıydık falan da filan, herşeye ayrı bi mana yükleyen klagib ergen kız kafasındaydım. gerçi hala daha liseli kızların çocuk düşürmesi gerçeğini kabullenemiyorum. lise bence saf aşkların yaşanması gereken bi yer. her neyse işte.