asosyallikte rakip tanımam

... aile arasında çok kaldım annem ile babamı az ayırmadım. hep rezillik yaşadım. kavgaları o kadar büyüktüki komşular seslerden korkup polis çağırmışlardı. annemle babam karakolda birbirlerini şikayet ediyorlardı rezilliğin hat safhası buydu ki babam gazi üniversitesini 1.liklerle bitirip 2 kez yurtdışına çıkmış öğretmen bir adam. 2 kez yurtdışına çıkmak bir öğretmen için kolay değil hernekadar size basit gelsede. o zamanlarki aklımla bile çok kez intihar düşündüm ama olmadı. ne kadarda olsa ailemdiler üzüleceklerdi. o suçluluk duygusunu onlara yaşatamazdım. ki benden sonra olacaklarıda düşünmek bile istemezdim. sonra artık herşeyle dalga geçmeye başladım. çünkü başka yolu yoktu. bir süre sonra neşeli ama üzgün bir kişilik oldum. olan birkaç arkadaşımıda bu sayede edindim zaten. sonra biri sayesinde inciyle tanıştım ve artık böyle bir insan oldum. hayatı giblemiyorum. huur kezbanların yüzüne bakmıyorum zaten onlarda bana bakmıyor. baksalarda ömrümde gördüğüm en menfaatçi kadınlar bunlar. birkaç yabancıylada tanıştım bu nedenle böyle konuşuyorum. baktıklarımda arkadaşım zaten. taşşağıma bakıyorum. geleceği kazanmak en doğrusu zaten ünide kızlar teklif ediyomuş :D

başlığınıda kirlettim biraz zanza artık.

edit: lise bitti yeni