16 yaşındayken amcam tarafından

o akşamdan sonra birkaç boyunca bir daha hiç görüşmedik. üvey babamla da aralarının pek iyi olmadığını farketmiştim yavaş yavaş. diğer kardeşlerine nazaran üvey babam bu iğrenç herifle daha az zaman geçiriyordu. dolayısıyla bende görüşmemiş oluyordum.

annem bir işten çıkmıştı ve artık daha da mutluydu. daha az çalışıyor, kendine ve bana daha çok zaman ayırıyordu. üvey babamla birlikte romantik akşamlar bile yaşıyorlardı. üvey babam bir keresinde harika bir sofra hazırlamıştı. benden annemi aramamı ve kaçta geleceğini öğrenmemi istemişti. o geldiğinde kapıda çiçeklerle karşılamış ve yemek yemiştik hep beraber. ben ne kadar odamda durmak istediğimi söylesemde, üvey babam masada benimde olmam gerektiği konusunda ısrarcıydı. anlayacağınız o gerçekten bana bir baba, anneme de eş idi.

babama gelince, nikahtan haberi çok sonraları oldu, bende bir müddet söylemedim. benim bu sırrı saklamam onu epey bir rahatsız etmişti ve sanki bana alınmış gibi davranıyordu. bir keresinde benden beklentisinin bu evliliğe karşı çıkmam olduğunu da açıkça söylemişti zaten. daha çok içki içiyor ve her buluşmamızda beni daha çok huzursuz ediyordu. bazı günler annem beni parka -buluşma yerimiz- zütürmesine rağmen saatlerce bekledikten sonra gerisin geri eve getiriyordu, çünkü babam uğramıyordu bile.

babama giderek kızgınlığım artmıştı. hatta ilk üvey babamla tanıştığımda ondan nefret ettiğimi düşünüyordum. çünkü o beni ve annemi geri kazanmak için hiç birşey yapmamıştı. ve beni sevdiğini iddia ediyordu.
dostlar size bir küçük sır vereyim.. laf ile sevmek herkesin yapacağı iştir. ancak anlattıklarımda gördüğünüz gibi sevdiğiniz için emek vermek, gece gündüz çalışmak ve onu sarıp sarmalamak herkesin haddi değil. kuru kuru seviyorum seni kızım sözcüğü artık benim gözümü boyamıyor ve gerçeği görmemi engellemiyordu.