16 yaşındayken amcam tarafından

yatağımın ucuna oturdup ayaklarımı okşadı. soğuk olduklarını ve ateşimin olup olmadığını sordu. ayakların soğuksa ateşin var demektir dedi. sonra o kocaman eliyle alnıma elini koydu ve ateşime baktı. birileri hastalanmış galiba dedi. eh bu kadar güzel olursan nazar değecektir tabi ki. nikahdaki pozlarını unutamadım dedi.

kibarca gülümsedim ama diyorum ya, tekrar söylemem lazım. korkuyordum. hissediyordum. buna inanmayabilirsiniz ama o adamın iyi niyetli olmadığını anlıyordum. yinede saygılı cevaplar veriyordum. kısa kısa.. evet, hastayım. kendime dikkat etmediğim için böyle oldu, gibi. ama şu son bana iltifat edişinden sonra mesafeyi korumak ve uzaklaşmasını istediğim için, izninizle annem ilacımı verecekti onu çağırayım dedim. yataktan çıkacakken, kolumdan tuttu ve ben çağırırım sen hiç yorulma prenses dedi. sonra karanlık odamdan çıktı gitti. merdivenleri çıkarken duyduğum her ayak sesiyle içim biraz daha rahatlıyordu. o ne kadar uzağa giderse o kadar huzurluydum anlayacağınız..