16 yaşındayken amcam tarafından

annem, ben ve üvey babam yeni bir hayata başladığımızda, üvey babam bana nasıl saygılı ve ilgili davranıyorsa hala öyledir. harika bir kişiliğe sahip. bir gün olsun annemi üzdüğünü görmemişimdir. sanmayın tartışmıyorlar.. ancak hiçbir zaman sesleri birbirini bastırmaya çalışmıyor. tek yapmaya çabaladıkları birbirlerini anlamak ve dinlemek..

ilk taşındığımız evdeki düzenimizden bahsetmek istiyorum size, daha sonra intihar olayını anlattığımda kafanız karışsın istemem. ilk taşındığımız ev alta dubleks idi. aşağıda bir tuvalet ve bir oda vardı sadece. üst katta iki oda ve bir salon ve tuvalet vardı. mutfakda yukarıdaydı. bana aşağı katı verdiler. rahat etmem için. tabi başlarda annemle aramda bir kat olması bile bana tuhaf geliyordu, geceleri uyuyamıyordum. eeh kaç yıl boyunca annemin kollarında uykuya daldım kolay mıydı yalnız uyumak.. ama annem mutluydu ya onun huzurunu kaçıramazdım. özellikle de yıllarca benim için yaptıklarından sonra.

bakın benim için diyorum çünkü annem istese gider dedemlerde kalır. iki emekli maaşları var. beni de bir okula verir ve bende gider gelirim. ama şartlarımız o şekilde olmayacak diye çok çabaladı.

ailem ayrılsa bile annemle kurduğumuz yuva her zaman mutlu olsun, kimseye ihtiyacı olmasın diye çok çabaladı. ve ne zaman gerçekten kimseye ihtiyacımız kalmadı işte annem o zaman evlendi. o harika bir kadın! hepinizin annesinin aynı durumlarda bunları yapacağına da eminim.