ateist bir hikaye yazıyorum

inançsızlaşan 1. Sayfa

O gün, ah o gün ! O gün neler oldu anlatmaya kıyamıyorum. O gün hayatım mı kurtuldu yoksa zaten incin olan hayatım daha da karmaşık ve yaşanılmaz bir hale mi geldi. Bilmiyorum. Aslında merak ediyorum ama oturupta bunun artılarını, eksilerini yazarsam kesinlikle artıları çok olacaktır. Eminim. Evet o gün. inançsızlaştığım gün !

Neden oldu, nasıl oldu. Anlayamadım. Bir anda olmadı aslında ama hala o anı tam olarak seçemiyorum. E tabi yani insan tanrıdan, bugüne kadar dayatılan öğretilerinden koptuğu anlar en karmaşık anlarıdır. Bu nasıl bir yıkım anlayamıyordum. Gerçekten artık hiçbir şeye bağlı değil ve hiçbir zorunluluğa tabi tutulmak zorunda değildim. Kendimi özgür hissediyordum. Sanki o ana kadar zincire vurulmuş beynim, bir isyanla baş kaldırmıştı. Bu bir yakarıştı. Beni özgür bırak sende kır zincirlerini diyordu beynim. Ve beni düşünmeye sevketti. Ama nasıl oldu. Hemen anlatayım o garip anımı

insanlığın son yıllarda en büyük afyonu olan televizyonla oldu her şey. Sonrasında daha değişik şeylerde var tabii. Bunları güçlendirecek şeyler. Neyse işte o aptal kutusuna bakmaya karar verdim. işte saat 19:18 falandı en son baktığımda uydu alıcının saatine. Ulan ne büyük hizmettir o uydu alıcısının üstünde saat yazması. Süper ! işte açtım televizyonu izliyorum. Malum haber saati. Zap yapıyorum delicesine. Kanlı haberler var, gündemi takmayıp ondan bundan konuşan kanallar var. Birinde durdum. Aniden parmağım çekildi kumandadan. içimde bir ürperti ! O da ne. Bu nasıl bir görüntüdür. Gerçekten aklım almıyordu. işte bir Afrika ülkesi ; açlıktan kıpırdayamayan, kaburgaları sayılan siyahi çocuklar dizilmişler yan yana. Kamera kayıtta ! Çocukların gözlerinde ışık yok. insan olduğunu bile anlayamıyor belki çocuk. içim gerçekten böyle filmlerde ki siyah dumanlarla doldu sanki. içimde kötülük yapma isteği belirdi. Değiştirdim kanalı. Dağıtmam lazım kafayı zap yapıyorum. Ama lanet olsun yine haber, yine haber. Kapadım televizyonu. Geçtim emektar bilgisayarımın başına. Bu seferde ordan başladım zapa. Dolaşıyorum işte sosyal medya falan. Sonra birden çok meşhur bir fotoğraftır ; Araplar dizilmişler koca bir tepsinin etrafına içi pilav ve tavuk dolu. Bu fotoğrafı görmeyende kalmamıştır şimdi size garip gelebilir ama o zaman daha yeniydi ilk defa görmüştüm. Fotoğrafı koyma gereği duymuyorum. Bu sefer içimde daha da kötüleşen şeytani bir duygu oluştu. Şeytana şu an inanmıyorum ama o zaman inanıyodum işte. Lan dedim bunlarda müslüman onlarda. Bunlarda Allah yolunda onlarda. Allah neden birine bakıyor hemde çok çoook bakıyorda diğerine bakmıyor ! Aklım aniden Tanrıya bir isyan bayrağı açtı. Bir anda bir şimşek çaktı beynimde. işte bu şimşek düşüncelerimin yönünde etkili olacaktı...