herşeyi kafaya takıyorum beyler

evet binler düşündüm de, hayatımın en büyük ve en ağır sorunu bu.tabi bi de başkalarının hakkımda ne düşündüğünü çok sorguluyor olmam. bilirsiniz, sosyal fobi diye bi olay var ve bunlar da belirtiler arasında.

kendi beynimi gibiyorum düşünmekten. gittim vergi dairesine, müdür müdür şef midir her ne gibimse bi olay yüzünden yüksek sesli konuştu benle.bi şey diyemedim, tamam sağolun diyerek döndüm arkamı sadece. oysa orda cevap vermek isterdim, gerekirse kavga etmek o pekekentle. kendimi pısırık hissediyorum genel olarak. şuan hırs doluyum, aynı olay tekrar başıma gelirse diye defalarca senaryo kuruyorum zihnimde.bu ve bunun gibi herşey zihnimin bi yerinde yer edinmiş, beynime tecavüzle meşguller.

bence insanlar doğuştan sınırlarla doğmuşlar, yani ne yaparlarsa yapsınlar dışarı adım atamayacaklar ömürleri boyunca.e ben böyle bi insansam eğer ve bu halimle mutlu değilsem, sürekli bişeyler yüzünden üzüleceksem ne diye yaşıyorum ki?inançlı birisiyimdir, sizin tabirinizle şakirt. bundan sebep, intiharı hiç düşünmedim ama sürekli mutsuz olacaksam ne diye yaşıyorum sorusunu da soruyorum kendime sürekli.

pgiboloğa gitmeyi düşündüm ama düşüncelerim o kadar güçlü ki sanki onları hiç bi zaman söküp atamayacağım gibi geliyor beynimden.

özet yok panpalar, belki zahmet edip okuyan kendinden bi şeyler bulur da yalnız olmadığını anlar. bunlar gibimde değil diyenler için zaten stoyalı, capsli başlıklar fazlasıyla mevcut.