0 dan yükseklere doğru hayat hikayem

eve doğru giderken koluma girdi. ben de bir kötülük düşünmedim o şekilde evin yolunu tuttuk. kendi kendime olasılıklar hesaplıyordum. tek bulduğum şey evden kaçtığı oldu pek dışarı çıkmak istemiyordu. kimseyle irtibatta olmak istemiyordu aklıma en mantıklı olan sonuç olarak bu geldi. bana bir zararı olmadığı içinde bende üstüne gitmedim. onun varlığı beni rahatsız etmiyordu hatta evin bir parçası olmuştu sanki. tek eve çıkarken en çok kafama takılan konu buydu konuşacak kimsenin olmaması adama kafayı yedirtir. benim gönlüm kalmasından yanaydı. beni de az çok tanıyordu zaten birbirimizi hiç tanımadan nedense bir anda güvenmiştik. buna şuan bile anlam veremiyorum bir insana bu denli kayıtsız şartsız nasıl güvenebildim diye belki de kendime olan güvenimden kaynaklıydı...