ailem

den çektiğimi hiç kimseden çekmedim sanırım. güyya babam doktor, ama ne büyüyürken yanımda olup bana özgüven aşıladı, ne üniversitede okurken tam anlamıyla maddi olarak destek oldu. uzaktan davulun sesi hoş gelir ya hani, dersiniz bi gibtir git baban doktormuş martaval okuma. öyle değil işte, üniversitede son yılımda mezun arkadaşlarımdan borç isteye isteye yüzlerine bakamaz oldum. kiramı ödeyemedim, milletin yanında parazit gibi yaşamaktan arkadaşlarımın yüzüne bakamaz oldum. şimdi mezun oldum ve ailem de safranboluda konak yaptırdılar, ne tesadüfse ben üniversiteye başladığımda evi yaptırmaya başladılar.5.senesinde yani şimdi ancak bitti ve o eve taşınacağımız için, bana dedikleri şey de şu: "oğlum evi biz kendimize değil hepimize yaptırdık senin de yanımızda olmanı isteriz" diyolar. gelin görün ki şuanda ne iftardan sonra dışarı çıkacak ne de sigara alabilecek param var ve bu durum çok ağırıma gidiyor. acilen iş bulup gitmek istiyorum. ruh halimin kötülüğü de cabası, moral sıfır. amlılardan yana hiç şansım olmadı..
he annem de var, sağ olsun beni büyüten de o zaten. şuandaki kişiliğimi ona borçluyum. ama gelin görün ki, onun da baskıcı ve kendi bildiği doğrucu tavrının da benim üzerimdeki etkileri yok değil tabiyki.

özet: ailemden çektiğimi başka şeyden çekmedim. bu yüzden mutsuzum.