zombi saldirisindan nasil kurtuldum

evin butun pencereleri ve kapilari kalaslarla kapatilmis, aradan sizan serit seklindeki gunisigi ise havayi daha agir ve kasvetli hale getiriyordu. insanlar salgini ne kadar hafife almislar, baksaniza, filmlerde ne gorulerse onu yapmislar ve bunun gecip gidecegini ummuslardi. halbuki disardakilerin iceriye girmesini engellemek zor degildi, icerden disariya cikmak zorunda oldugunuz gun asil sorunun ne oldugunu anliyordunuz. tipki bu kucuk kizlarini evde birakip muhimmat ve yardim aramaya cikan ciftin kavradigi gibi. aylaklar yorulmuyorlardi, uyumuyorlardi, susamiyolardi. insan oyle mi? insanin ne kadar cok seye bagimli yasadigini ve acizligini ancak boyle bir salginla ogrenmek mumkundu. lakin disarda kalan insanlar ilk gunler birbirlerine yardim etmeye, kamplar kurmaya calissalarda, hayatta kalma umudu eksildikce, sevdikleri birer birer canavara donustukce, bu dayanismanin yerini tam bir insan avi almisti.