harbi ibretlik lise aşkı hikayesi

hiçbir tepki vermedim. hiç. sadece durumum vahim, bir şeyler söylemek istiyorum, söylediği lafların altında eziliyorum çünkü bu ben değilim dıbına koyayım. ertesi gün, beni gören cenazeden çıkmışım sanıyor. okul çıkışı, bu bir defa aradı, açmadım. arkadaşlarım beni yalova'ya uğurladılar ve ben yalova'da bir arkadaşın evine gelene kadar açmadım telefonu. en sonunda açtım telefonu "neden açmıyorsun telefonu kaç saattir?" diyor, ani bir sesle.

vay dıbına koyayım. hiçbir şey olmamış. bana sorunlarımı "kankalarıma" anlatıyor olmamı falan anlatıyor böyle. ben en sonunda dur da bir izah edeyim diyorum. bana "ayrılmak mı istiyorsun?" diyor. "ne münasebet?" diyorum, geveliyor bir şeyler. "ya biliyorsun sen bir şeyler söylemiş olabilirsin, ben bir şeyler söylemiş olabilirim, her şey mümkün ama ben unuttum." falan. en sonunda ben "daha sonra konuşalım." dedim, kapattım telefonu. bana "daha sonra oldu mu bitanem :(" falan yazmış. vay dıbına koyim noluyo lan. aradı beni. evde değilim kapatıyorum dedim. gittim eve. bu sorunu çözmeden uyumayalım falan demiş, dıbına koyim öküz gibi uyumuş sonra ses seda yok güldüm şimdi.