harbi ibretlik lise aşkı hikayesi

hatırlayamadığım kısımları hatırladım binler.
bildiğin kıza ben de insanım falan demişim böyle, canıma o denli tak etiş. o da bana "bana sevgilim deme hakkını yarına kadar kullanabilirsin" demiş. ben ise hala yalova'dan gelip zemine kalp çizen halimden farksız olduğumu, tutkumun hala aynı, hissettiğimin ise mutluluktan hüzne evrildiğini söylemişim. "ben de seni seviyorum" demişti bana.

sabah uyandım. hızla fırladım işte çıktım falan. üzerimde hala bir ağırlık. ayrılma meselesi falan koymuyor, asıl koyan "ulan seviyorsa niye böyle? biliyorum seviyor ama neden böyle?" diyorum. durağa doğru yine gözlerim doluyor. mesaj atıyorum nerdesin diye bir yandan elimi yüzümü yıkadım falan bi çeşmede. "lanet olsun uçuyorum hemen" diyerek indi aşağıya. onu gördüm. suratında olağanüstü güleç bir ifade, sanki dün hiçbir şey olmamış gibi. ama olumsuz anlamda. sarıldım ona. "bugün okula geç kaldım bence bir gün daha sevgilim diyebilirsin" dedi bana. durağa doğru yürürken buruk bir şekilde "kararın kesin yani." dedim, başını salladı evet anlamında, karşıya geçtik.