harbi ibretlik lise aşkı hikayesi

ertesi gün sıkıntıdan uyanamadım bildiğiniz beyler. bi salı günüydü işte. hiçbir şey yapmadım koskoca gün boyunca. benimki de hüsnü kuruntu dıbına koyayım. sürekli bir şeyleri izah etmek, bir şeyleri berraklaştırmak ve hatalarımı onarmak istiyorum ama şöyle bi durum var: dıbına koyayım ortada bir şey yok. böyle bir durumda neresinden el atsan zarar, elimden bir şey de gelmiyor ama bir şeyler söylemek istiyorum hep. akşam 4 gibi beni telefonla aradı. belki görüşürsek bir nebze hafifletirim bu hissi, aradaki duvar biraz daha kalkar diye düşündüm. "neden buluşamıyoruz" dedim buna. "neden buluşalım ki? seni önemsemiyorum. seni önemsesem 'gnrlies yarın buluşalım mı?' derdim ama hayır." ben hiçbir şey demiyorum. sessizlik çoğu zaman en büyük tepkim olmuştur gandhi gibi beyler. çok acizdir belki ama, karşıdakini o kadar iyi anlarsın ki bir şey ekleme gereği duymazsın. bir şeyler söylemem şart olurdu tabii, ama söyleyemedim, söylemedim. sadece onun da benim anladığımı, anlamamam için bir gerizekalı olmam gerektiğini düşünürdüm. kafa biraz gidiyo beyler.