harbi ibretlik lise aşkı hikayesi

neyse sadece bakışıyoruz. birden telefona baktı işte. "annen mi?" diye sordum. "hayır ya şu 10 yollarsan şöyle olur şeyleri" falan dedi. ulan diyalog tıkanmış, ne desem bilmiyorum. bir an hafiften bir özgüven bastırdı "ne oluyomuş 10 kişiye yollayınca" dedim. "sevdiğin çocuk elini tutuyomuş" gibisinden bişey dedi. ben tam özgüvenle yapıştırdım cümleyi:

10 mesajı yollanmış varsayıp ellerimi ısıtabilirsin.

kız orda gibtir git dese haklı. ama bir elimi tuttu. sonra diğerini. sonra kenetlendi eller. ben dünyayı yiyeceğim o an, o nasıl bir şevktir dıbına koyayım. hayatımda hiç hissetmediğim kadar olağanüstü hissediyorum ve sanki her şey bu an için yaratılmış gibi. arkadaki "kent meydanına giden otobüsü biliyo musunuz" diye soran teyzeler bile. "bilmiyorum" diyorum. onun gözlerine bakarken "şu an umrumda da değil" diyorum. teyze sopayı çalsa haklı amk.