kader bu kadar mı siker insanı amk vay be

elbetteki bütün öngörüşlerim gibi bu düşüncelerim de hayal kırıklığına dönüştü.. önce ilk zamanlar buranın oradan farklı olduğunu kendime kabul ettirdim.. sonra şüphelerimi yatıştırmaya çalıştım..
sonra ise gerçeği zorla kabullenmek durumunda kaldım.. burası da aynıydı.. sihirli degnek falan icat edilmemişti..
belleğimdeki zayıf ben hala zayıf bendi..
sadece mekan ve kişi isim sıfatları farklıydı.. içinde bulunduğum durumun eski lisemdeki durumumdan hiçbir farkı yoktu..
yine sessiz silik görünen ortam görünce sinirlenen hayattan zevk almayan amaçsız ben..
en kötüsü ise bulunduğum ortamlarda lise muhabbetinin acılması oluyordu..
-bizim lise şöyleydi..
biz lisede şöyleydik bunu yapardık şunu yapardık şunu yaptık inanabiliyomusun..
gibi konuşmalar geçince beni sinir kaplıyordu.. stresin doruga ulaştığı an...
patlamaya hazır bir yanardağ.. 29 kurşunu attıktan sonra son mermiyi de atmaya can atan tetiği yağ gibi kaygan namlusu dumanlı sabırsız tüfek.. ne derseniz deyin..
çünkü benim lisem ile onların anlattığı lise arasında ortak bir bağ yoktu..
hayatı yaşayan insanmıydı arkadaşlarınız yoksa hayatı izleyen mi ??
insanlar arasında kalabalık yapan insan mıydı arkadaşınız yoksa kalabalıkta farkedilen insan mıydı ??