aşkın sabreymeye vakti vardı

yolda giderken ağlamamak için kendimi o kadar zorluyordum ki nefes almakta güçlük çekiyordum. boğazım neredeyse tamamen kapanacaktı. ağlamak istiyordum. ıssız bir köşe bulup sadece ağlamak. kendimi çok ezilmiş hırpalanmış ve kimsesiz hissediyordum. budalanın tekiydim ben. kendi kendime kuruntular kurup boş bir hayalin peşinden koşan salağın tekinden başka bir şey değildim. her şeyi görmek istediğim gibi görüp gerçeği her zaman arkama itmiştim. ama şimdi her şey ortadaydı. benden nefret ediyor sadece dalga geçiyordu.
parka vardığımda köşede bir masa bulup oturdum. müzik bile açmadım sadece sigara içtim. sonra içimden neşet ertaş'ın türküsü geçmeye başladı. onu söyledikçe ağladım. yanlış anlaşılmasın ama kız gibi ağladım. çünkü cahildim ve dünyanın rengine kanmıştım.