aşkın sabreymeye vakti vardı

benim bir de kuzenim vardı dershanede. adam o kadar rahat biri ki hiç tanımadığı bir masaya oturup okey oynamaya zorlaya bilecek derecede yani. bir diğer özelliği de. beni çok severdi. her yerde benden bahsederdi. duyumlarını sürekli alırdım. beni kızlara bir efsaneymişim gibi anlatırdı. kaç kez onu bu konuda uyardığım oldu ama o hala aynı kafayla gidiyor. şu anda bile gittiği her yerden falanca kız seninle tanışmak istiyor diyor. kim bilir onlara neler anlatmıştır yine ama ben onun onerdiği hiç bi kızı giblemedim bu güne kadar. sanırım biraz da korktuğumdan giblemiyorum. çünkü beni her nasıl anlatıyorsa kız bana bir tanrı gözüyle bakıyor. sonra benim aslında o kadar yüceltilecek biri olmadığımı öğrenince büyük hayal kırıklığı yaşayıp beni bir daha görmek istemeyecektir. çoğumuzun durumu böyledir. insanız hepimiz kimse kimseden üstün değildir. kimseyi kusursuz görmemek en iyisidir. yoksa büyük hayal kırıklıkları doğar hayatımızda.
bu arada bu kuzenim şirinin gurubuyla da arkadaştı. bana sürekli şirinden bahsederdi. gel sana ayarlayalım boş ver şu tehlé'yi diye. kaç defa kafama yattığı oldu ama yine de vazgeçemedim tehlé'den. eğer ona tamam deseydim o kızın sevgilim olacağından adım gibi emindim ama ben onu her defasında reddedip "madem iyiliğimi istiyorsun bana tehlé'yi ayarla diyordum.