anksiyete

muzdarip olduğum hastalık. bunu kaç yere daha yazacam bilmiyorum. o kadar enteresan ki durumum. okul zamanı pek sorun olmuyor. tam tersine aklıma bile gelmediği oluyor. ama yazın... ağzıma sıçıyor.

beni hastaneye yatırırlarsa? ya bana iftira atarlarsa? ya sevdiklerime kötü birşey yaparlarsa? ya beni bırakırlarsa? ya şöyleysem? ya böyleysem?

öyle yoğun yaşadım ki, hala yaşıyorum, pgibiyatriste gitmem lazım, ilaçları çok düzensiz kullandım. burdan anksiyete sorunundan yakınan panpalarıma, benim naçizane önerilerim var:

-öncelikle hastalığınızı kabul edin. nasıl kolunuz, bacağınız, böbreğiniz, ciğeriniz hastalanıyorsa beyninizde hastalanaibliyor.

-birçok insan antidepresanları deli ilacı olarak görür. saçma sapan düşüncelere kapılmayın. siz insansınız. sizinde sınırlarınız var, sizde hastalanabilirsiniz. ne olmuş yani pgibiyatristlik bir hastalığınız varsa? çok mu utanç verici? insansınız sizde, hastalanmakta en doğal hakkınız.

-bu iğrenç olay aşırı stresten kaynaklanır. anksiyete dediğimiz olay vücudumuzun verdiği doğal tepkidir. anksiyete bozukluğu bu tepkinin aşırı verilip, kişinin hayatını etkilemeye başladığında sorun olur.

-kendinize haksızlık etmeyin. vücudun bir makine gibi işlediğini ve makinenin arada sırada arıza yaptığını düşünün, ve tamir edilmesi gerektiğini bilin.

-kendinize dinlenmek için şans tanıyın.

-asla ama asla dünyadan soyutlamayın kendinizi. biliyorum, insanların sizi deli olarka düşünmesinden korkuyorsunuz. ama siz deli değilsiniz.

-hobi bulun, meşgaleleriniz olsun. kafanızı oyalayacak birşeyler lazım çünkü..

- en önemli nokta ilaçlar belkide. asla şak diye kesmeyin. doktor kontrolünde herşeyi çok daha rahat halledebilirsiniz.

-içinizdekileri paylaşın.