aşkın sabreymeye vakti vardı

yaşadığım şehirde nehrin kenarında oturma parkları var. oraya herkes gelir. ailesiyle ya da arkadaşlarıyla ama herkes yazın oraya akın eder. ben de burada çalışmaya karar verdim. dayımın mekanı vardı orada. dayıma gidip çalışmak istediğimi söyledim. adam beni ortağına gönderdi, o muhasebeciye gönderdi, o şefe gönderdi derken bu mekanda çalışa bilmek için bir hafta boyunca yüzümü cebime saklayıp; yüzsüz yüzsüz peşlerinden koştum. enson benden kurtulamayacaklarını anlayınca da beni işe aldılar. yaz boyunca orada çalıştım. beni hangi bölüme verseler çok iyi iş yapıyordum. sonra bir ara beni aile tarafına verdiler. burada güzel kızlar olurdu. çünkü kimse güzel kızını tek başına göndermezdi onlarla gelirlerdi haliyle de aile tarafına otururlardı. ben burada çalışırken daha istekli çalışıyordum. çünkü eğer o da gelirse buraya gelecekti. ve benim burda çalışmam benim için en hayırlısı olacaktı.

aile yerine ilk başladığım zamanlarda pek müşteri gelmiyordu. bir zaman sonra müşteriler çoğalmaya başladı. bir kez gelen aile artık her defasında oraya geliyordu. gelen bütün kızlar bana asılıyordu. ben o kadar kör olmuştum ki kimseye yüz vermiyordum sadece onu bekliyordum. bir gün gelecek diye sadece onu bekliyordum.