bir holiganın hayatı vol 2

iş de bulmuştum, eve ekmek getirebiliyordum. galiba gerçekten adam olmaya başlamıştım. annemin yüzündeki o tebessümü, gururu görmek dünyalara bedeldi benim için. ama arkadaşlarım sürekli arıyorlardı, kanka engelli maçı var nerdesin, kanka bursayla maç var nerdesin, kanka kadın voleybol maçı var nerdesinhepsine bir bahane buluyordum. ama özlemiyor da değildim. yıllarımı vermişim lan ben bu işe, kolay mı? günler böyle geçerken, semte çıkayım dedim. aldım sigaramı biramı. bizim meşhur parka gittim. oturdum bankların üstüne. daldım gittim uzaklara, bir de beni seven bir kız buldum mu hayat tam olacaktı işte. ben otururken benim çocuklar geçti önümden,bilader sana yakışmıyor, yüz üstü bıraktın kardeşlerini. şimdi grupta düzen kalmadı, dikilitaş dendi mi millet burun kıvırıyor, sete bizim yerimize herkes çıktı. biz saygımızdan çıkmıyoruz.bu beni sinirlendirdi, ulan o kadar emeğimizin karşılığı bu olmamalıydı, kendimi geçtim. bu çocuklar hiç bir zaman bana saygısızlık etmedi, kurucu başkanıydım grubun, para bulsak dernek falan açacaktık. herşeyiyle ilgilendiler. bir kere bile üste çıkmaya çalışmadılar.bir sonraki maç ne zaman lan?!'' dedim, antep deplasmanı var dediler. iyi dedim güzel. özlemiştim deplasman havasını, ben para toparlayayım. anneme de haber vereyim merak etmesin, yarın atlarız karagümrüklülerin otobüsüne gideriz. gün geldi işte, ilk deplasmanımı hatırladım. konya deplasmanı, yenmiştik, üstüne de bir etli ekmek yemiştik. unutmak mümkün değil, dün gibi aklımdaydı, emre abinin himayesi altındaydım, çok güzeldi be, çok güzeldi..