aşkın sabreymeye vakti vardı

okul dağıldı ve öğrenciler bir karınca sürüsü gibi üstüme gelmeye başladılar. ben bir köşeye geçmiştim farkedilmek istemiyordum çünkü okul kapısında şehrin serserileri kopukları beklerdi. ben öyle görmüyordum kendimi. kardeşimi gördüm okuldan çıkarken. seslendim en azından tek başıma olmayayım dedim. kardeşim ve arkadaşları etrafıma doluşurken onu gördüm. karşıdan bir ceylan gibi süzülüyordu. ama ben kardeşime olayı çaktırmak istemediğimden. şu gelen kızlar kim dedim dalgaya alarak ayarlasana abine. "boşver ya kendini beğenmişin tekidir" dedi onun için.

o an biraz üzüldüm ve ona karşı olan hislerim değişti. ne kadar garip değil mi. bir haftadır onu arıyorum. bir kişinin lafıyla hemen vaz geçiyorum. biz insanlar eğer başkalarını dinlemektense kendimizi dinleseydik. dünyanın en mutlu varlıkları biz olurduk.