herkes anlatıyo bi de ben anlatayım amk

yemeğimi yedim biraz dolandım. az dışarda oturdum. biraz içerde oturdum.
derken servis geldi.
cebimde iki biletle bindim servise.
çok sürmedi vardık amk izotaş'a.
daha hemen hemen 40 dakika vardı otobüse.
ben hariç herkes bekleme salonuna gitti.
ben dışarda bekledim otobüsün saatini.
otobüs kalkışına 30 dakika kala benle orada ingilizce konuşan hatun geldi aklıma amk.
benim karnım doydu ya o da doysun istedim.
onu bulmak için girdim bekleme salonuna ama yoktu. saat daha erkendi heralde yatmaya gelmek için.
bi ucundan bi ucuna dolandım amk bekleme salonunu. oradaki görevlilere bile sordum yoktu.
bi ara otobüsün kalkış anonsu yapıldı "varan turizm ile izmir'den samsun'a gidecek yolcuların... " diye başlayan.
gibe gibe çıktım bekleme salonundan.
otobüse doğru giderken aklıma geldi amk açlık denen şeyin takluğu.
döndüm amk.
koşa koşa varan'ın vezneye gittim.
"ben biletimin saatini ertelemek istiyorum" dedim.
"tabii efendim biletinizi alabilirmiyim" dedi lavuk.
bu kadar kolay olacağını sanmamıştım hiç.
bileti uzattım.
bilete bakar bakmaz "efendim iptal için geç kalınmış otobüsünüz hareket etmek üzere" dedi.
öğrenciyim dedim, arkadasımı beklemem lazım dedim, alttan girdim üstten çıktım ama nuh dedi peygamber demedi muallak.
"peki" dedim gibe gibe.
ne diyeym amk başka?
yine otobüse gitmek için ilerlerken vicdan denen züt oğlanı dürttü.
ben bi bilet daha alabilirdim. var amk cebimde para ama o karıya belki biri adam gibi bi yemeği 1 hafta sonra yedirirdi.
"giberim" dedim döndüm amk bekleme salonuna.
"bi gece de o kadının karnı doysun diye yatarım burda" dedim kendi kendime.
gittim oturdum o mavi renkli bekleme salonunun demir oturaklarına.
bağladım kollarımı, gözlerimi yumdum.
aklımda ne mavi vardı o an, ne babamın beni gibeceği an.
huzur vardı.
iyilik yapmadan önceki huzur vardır ya, o işte amk.