herkes anlatıyo bi de ben anlatayım amk

dördüncü iletiye bakmadım bile amk.
kalktım hemen masadan.
ödedim 1 lira mı ne çıktım. kordon'a geri gittim.
mavi beni merak etmiş. özlemiş mi lan acaba?
özlemese de olur zaten 3 günde insan özlenilir mi lan?
ama düşünmüş la. içi acımış.
bi sigara daha yaktım.
aç kaldım, parasız kaldım, korktum, umutsuz kaldım, az daha zütü bile kaptırıyodum ama değdi lan.
o kısacık iletiyi okudum ya giberim anasını.
elimde olsa hemen istanbula döner mavi'ya "burdayım ben acımasın için" derdim.
ama gidemem ki.
hem bu yola koyduk bi kere başımızı, hem de gitsem hersey daha taktan olacak.
ama mavi ile iyi olabilrir.
karıştı amk benim kafa, yandı devreler.
yavaş yavaş yürüdüm biravoya doğru.
"kontürlü telefon" yazısını gördüğüm bi yere girdim.
cebimdeki para ile en fazla birini arayabileceğimi biliyodum.
annemi mi arayayım, uğuru mu, babamı mı, kardeşimi mi, tarığı mı yoksa samet'i mi aramalıydım?
sonra karar verdim;
tabii ki de mavi'yi aramalıydım.
çevirdim numarasını.
tam kırk yedi saniye çaldı telefonu. açmadı.
işteydi heralde.
bi daha aradım.
tam 47 saniyeye yakın çaldı bu sefer ama sonunda meşgul tonu.
tanımadığı numaarayı görünce o dıbına soktuğum no tuşuna bastı heralde mavi.
başkasını arayayım dedim.
istanbuldan kimseyi aramak istemedim.
tarık samsun'daydı okul için. onu aradım.
ikinci ya da üçüncü çalışta açtı.
"alo" dedi.
"naber lan?" dedim
tanıdı sesimi.
"naberi mi var amk? herkes seni soruyo beni arayıp. ne taklar yedin oğlum gibecem senin belanı" diye saydırmaya başladı.
cep arıyoruz konturlu telden amk boru mu?
takır takır atıyo konturler.
"tarık ben izmirdeyim. iyiyim. şimdi kapamam lazım çok yazdı sonra ararım yine" dedim.
"sur kapama amk. napıyosun orda?" dedi tarık.
"çalışıyorum" dedim.
"lan mal mal işler yapma. samsuna gelsene hem kafan dağılır" dedi.
"kapamam lazım" dedim kapadım suratına.