herkes anlatıyo bi de ben anlatayım amk

vedat durumu anlatınca üzüldüm amk.
ben biliyodum bu kızın bunu üzeceğini ama düzenini gibeceğini tahmin etmemiştim açıkcası.
"ee şimdi ne yapacaksın?" dedim vedata
"napayım abi devam yurtta. heralde bu ders yılı baslamadan beni bi eve yerleştirirler" dedi
"ne evi lan?" dedim
"abi yurt gibi öğrenci evleri oluyo bu cemaatin. 4-5 kişi kalıyo evde birisi evin abisi oluyo. müdür gibi düşün. o evde olandan o sorumlu oluyo gibi bişey. heralde ben de eve geçicem" dedi
"kirası falan napcan oğlum?" dedim
"abi o konuda problem olmuyo çok. yurda 250 veriyosak eve geçince sadece faturaların parasını bi de ufak tefek mutfak masrafı ödüyosun. günlük şeyler ekmek falan. o da taş çatlasın ayda 100 lira tutar zaten. benim memleket burası olsa onu da vermiycem. istanbulda yasayıp evlerde kalandan para da alınmıyo" dedi
"la oğlum zorlarlar lan adamı" dedim
"yok be abi ne zorlayacak yurttan çok daha rahat" dedi vedat. o an telefonum çaldı benim.
tuğçe arıyo.
çıkınca arayacaktı.
"vedat benim bi arkadası getirdim kayıta heralde çıktı onunla buluşcam sonra konusuruz. numara aynı benim" dedim
"tamam abi" dedi ben gittim kapıya doğru.
girdim okuldan içeri zaten tuğçeyi gördüm hemen.
"noldu?" dedim
elindeki marmara üniversitesi disiplin kitapçığını gösterdi.
"artık ben de marmaralıım oğlum" dedi
"bi sen ekgibtin süper oldu" dedim. kutladım falan cıktık okuldan.
haydarpaşa kampüsünden çıkarken vedat'ı aradım o stantlarda ama göremedim.
yavas yavas yuruduk tuğçeyle kadıköy'e doğru...