herkes anlatıyo bi de ben anlatayım amk

"ne oluyo ağlayınca? haklı mı oluyosun?" dedim
yine ağladı, daha çok ağladı.
susturmak kolaydı ama ben daha çok ağlasın istiyodum amk.
"seçil ben senin için babamla papaz oldum. ay sonu boşaltıyorum bu evi. iş buldum çalışmaya başlıycam. babam kalp spazmı geçirdi, seni getirip gelmemi söyledi, senin kürtaj olduğunu söylediğimde evden kovdu beni. ben bizim için herşeyi yaptım sen ne yaptın da ağlıyosun?" dedim
sustu. ağlamayı kesti yavaşça.
"kolay mı sanıyosun adnan?" dedi önce.
"ben istemezmiydim seninle bi çocuğumuz olsun, beraber büyütelim. sana benzesin biraz, biraz da bana. mutlu olalım ömrümüzce. ama adnan durumumuz öylemiydi? beni ailem dışlayacaktı seni de dışlayacaktı belki de. biz nasıl o çocuğa bi gelecek sunacaktık? daha kendi geleceğimiz yokken nasıl bu yükün altına girecektik?" dedi
haklıydı amk.
ama şu an düşüncelerime göre haklıydı.
o zaman nerde bende bu kafa?
"seçil sen bana sormadan benim çocuğumu öldürdün" dedim tekrar ağlamaya başladı
"aradım adnan açmadın" dedi
doğru soyluyodu aramıştı ama o ara ben babamla uğrasıyodum.
"ulan açmadıysam açtığım zamanı bekleseydin. benden habersiz mecburmuydun bunu yapmaya?" dediğimde
"sen o telefonu açsaydın ben bunu yapmazdım adnan" dedi
o an ağzıma sıçıldı.
jeton orda düştü amk.
ve devam etti seçil.
"adnan sen o an bile benim ve çok değer verdiğini söylediğin çocugunun yanında olmadın. sen benim yanımda olsaydın şimdi boyle olmazdık" dedi
ulan bi yandan diyorum doğru soyluyo öbür yandan amk peder ölüyo sandım.
ama sigara içmeye gittim amk. orda açıp soramazmıydım beni niye aradın diye.
sorardım ama sormak istemedim amk belli işte ben de suçluyum onun kadar.
o yapmıştı ama benim yüzümden yapmıştı.
bunun nasıl bi vicdan azabı olduğunu tahmin bile edemezsiniz.
işte kendimden nefret etmeye başladığım zamanlar o güne, 2007'nin 19 mayısına dayanır...