yetişme tarzım yüzünden her zaman pasif oldum

@34 e sonuna kadar katılıyorum. adam haklı.ha bir de şöyle bir durum var. bende senin gibiyim. hiç bir farkımız yok. daha beterinim diyebilirim. annem babam bana inanılmaz düşkün ve üstüne 2 abla düşün.en küçüğü benden 11 yaş büyük. yıllar sonra olmuşum tek erkegim.ne annemden ne babamdan tek gibke yemedim. aynen senin gibiydim. eziğin allahıydım. ortamların sempatik komik cocuguydum.her zaman birinin yancısıydım. lisede sonra boyum uzadı baya biraz geliştim elim yüzüm düzgünleşti. özgüven geldi biraz.ama hiç cesur degildim amk.bir de adanada yaşıyorum düşün yani devamlı kavga olursa bıçaklanacam korkusu vardı içimde. neyse taksa yazılim dedim taksa gittim bir süre. neyse buna ragmen cesaretim gelmedi hala.bi kere kavga olacaktı elim ayagım titriyordu amk kavga benim kavgam degil ha bi de.samimi bile olmadıgım arkadaşımın kavgası. biliyorum ordaki herkesi dövebilirim.iri yarıyım. taks biliyorum. elim ayagım hızlı cok hızlı yani yumrugu attıgımı bayıltabilirim güçlü de vuruyorum.ama bildiğin zangır zangır titriyodum. yine olmadı. sonunda bir gün kaçış yok üniversite 3. sınıftayken kız meselesi oldu. gittim kavga bu sefer oldu. cocugu haşat ettim ama bende baya darbe yedim. kendi yumrugumun balyoz olmadıgını anladım bu 1.ikincisi gerçekten güçlü oldugumu anladım. üçüncüsü yumruk yiyebildiğimi gördüm.bi yerim kopmadı yumruk yiyince. dördüncüsü bi insanı acıtmıştım.ben ki ciddi anlamda karınca bile incitemeyen bir adamdım ama bir insanı incitmiştim. üzüldüm amk o an cocugu o halde görünce ama yapacak bişe yoktu.her anlamda benim için çok güzel ve özel bi tecrübeydi.o gün bugündür herşey yolunda özgüven konusunda.