mapushane günlerimi anlatıyorum

O arkadaş da bana alaycı ama kimsenin anlamayacağı bir mecaz ifade biçimiyle karımın muayyen günde olduğunu söylemiş ve "Gidip de ne yapacaksın, otur oturduğun yerde" demişti. Kahveden çıkıp da yolu yarıladığımda bende jeton düşmüş ve sormuştum kendi kendime:

-Bu adam, benim ailemin durumunu nasıl biliyor?

Biraz da kafa dumanlı. Hemen hükmü basmıştım. "Vay alçak karı vay. Demek beni aldatıyorsun. Yoksa elin adamı senin halini nerden bilecek!"

Ve o öfkeyle, hiç kimseye danışmadan, hiç kimseye soru sormadan karımın üzerine hücum etmiş ve gözleri yuvasından fırlamış zavallıyı bir kerecik olsun dinlemeden, o cinayeti işlemiştim. Kendime geldiğimde de, namusumu temizlemiş ama sebebini onur meselesi yapmış, "Arkadaşım aldatıyormuş beni" diyememiştim.

Şimdi gerçek, yıllar sonra da olsa ortaya çıkıyordu. Onlarla ailecek görüşürdük. Birgün, beni aldatıyor sandığım arkadaşın eşiyle, benim öldürdüğüm rahmetli eşim, yine bir görüşme esnasında iken, eşim normal olarak kadın kadına sancısı olduğunu, muayyen gönü olduğunu söylüyor. O da tutuyor, başka edecek laf bulamamış gibi ama hiç kasıt olmadan, boşboğazlık dedikleri türden, bu konuyu da kocasına söylüyor.

Adamın bu konudan bu şekilde haberi oluyor. Aradan bir gün mü iki gün mü ne geçiyor. Ben o akşam "Canım sıkıldı eve gideceğim" deyince aklına geliyor ve bana bir şaka yapmak amacıyla eşinden duyduğu o durumu ağzından kaçırıyor. Gerçi espriyi kimse anlamıyor. Anlaması da mümkün değil. Ama ben ister istemez konuyu namus meselesi yapıyor ve o cinayeti işliyorum.

Ah şu laf taşımak yok mu?.. Ah şu peşin hüküm ve ön yargı yok mu?.. Gerçeği öğrendikten sonra kendimi öldürmeyi çok istedim. Ama ölmek benim için az gelirdi. Benim gibi bir alçak, vicdan azabıyla her saniye ölmeliydi. Şu an çıkacak olan af yasasıyla ben de affa uğrayacağım. Ama hiç umurumda değil. Ben kendimi affetmiyorum ki...