incicilerin 17 ağustos 1999 anıları

istanbuldaydım deprem zamanı. Gece uykumun en tatlı yerinde babamın oğlum kalk deprem oluyo demesiyle uyandım daha doğrusu uyandım demeyelim de bir anda şoke oldum ve afalladım kitaplığımdaki kitapların düştüğünü gördüm lambanın sallanışını gördüm derken elektrikler kesiliverdi. işte asıl telaş o zaman başlamıştı annem ve kardeşim ağlayarak kendilerini korumaya çalışırken babamın salavat getirerek kapıyı açmaya çalıştığını hatırlıyorum. O pnik haliyle o amk kapısı da açılmak nedir bilmemişti. Neyse ki zemin katta oturuyorduk ve kendimizi olabildiğince hızlı sokağa atabilmiştik. Herkes sokaklardaydı. Herkesin içinde bir korku bir heyecan bir panik vardı. Tanıdıklarımıza telefon yoluyla ulaşmaya çalışmıştık ama maalesef hatlar tamamen iptal. Günlerce sokakta arabada parklarda yatmıştık.
vay amk şimdi düşündüm de herşeyi dün gibi hatırlıyorum ve hüzünlendim nerden açtın panpa bu başlığı...